Love is pain.... {Fic Got7} Bnior or Marknior??

ข้อมูลเบื้องต้น

 

Love is pain.... {Fic Got7} Bnio or Marknior??

คุณทำใจได้เหรอที่เห็นคนที่คุณรักไปรักกับคนอื่น

มีด้วยเหรอ รักแต่ไม่อยากครอบครอง

Love is pain จะสอนความรักที่แท้จริงให้คุณ....





ความเจ็บปวด
ความเศร้า
ความทรมาน
ทุกอย่างในอดีตอาจหลอกหลอน
แต่เพราะความรักเพราะสิ่งนี้ทุกอย่างจะช่วยแก้ไขได้เพราะมัน




'ผมเกลียดเกลียดคุณที่สุด!!!'

'ขยะแขยงคุณที่สุด'

'งั้นก็ไปซะสิ น่าเบื่อว่ะ'

'ก็แค่อยากครอบครอง.....'










ฟิค Got7 เรื่องสั้นเรื่องแรก
และสามารถติดตามฟิคยาวได้ที่นี้
กด!!!!

Bad memory ความทรงจำ

ฝากติดตามหน่อยนะ!!

  
◊ SQWEEZ

เนื้อเรื่อง

"โอ๊ย!!!" ร่างเล็กร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อถูกแรงเหวี่ยงจากคนตัวสูงกว่าเหวี่ยงลงบนเตียงอย่างรุนแรง

"หึ.." คนตัวสูงเหยียดยิ้มพอใจเมื่อเห็นร่างเล็กทรมาน

"พี่เจบีผม...ขอโทษ...ปล่อยผมไปเถอะนะครับได้โป.ป..โอ๊ย!!!.." ร่างสูงไม่ได้ฟังที่ปาร์ค จินยองพูดเลยสักนิดแต่เขากลับขึ้นคร่อมคนตัวเล็ก น้ำหนักตัวที่มากกว่าขึ้นมาทับจูเนียร์ทำให้คนตัวเล็กอดร้องไม่ได้

"นายเจ็บงั้นเหรอ...แต่ขอโทษด้วยนะนายได้เจ็บกว่านี้แน่จำไว้ปาร์ค จินยอง!!" ร่างสูงฉีกทึ้งเสื้อผ้าที่จูเนียร์ใส่ไปคนละทิศคนละทางจงไม่เหลือชิ้นดี

"ฮึก..ฮ...."

"ร้องไห้งั้นเหรอ หึ น่าสมเพชสิ้นดี" เจบีบีบคางของจูเนียร์เหมือนจะทำให้มันแหลกคามือ

"ผม..ขอโทษ.."

"หุบปาก!!!"

"....." จูเนียร์ได้เพียงสะกดกั้นน้ำตาไม่ให้ไหล ทุกครั้งที่เขาอยู่กับผู้ชายคนนี้เขาไม่เคยได้รับรู้ถึงความสุขเลยสักครั้ง มีแต่ความทรมานที่เขาได้รับ ใครก็ได้ ได้โปรดปลดปล่อยเขาจากขุมนรกนี้สักที.....

"ถ้ามาร์คมาเห็นนายสภาพนั้มันจะทำยังไงกันนะ? มันคงคลั่งแน่ๆถ้ารู้ว่าฉันจะทำอะไรกับคนรักของมัน ว่ามั้ย?"

"....!!!" จูเนียร์เบิกตากว้างเมื่อเจบีพูดถึงใครอีกคนที่เขารักมาตลอด....

"หึ ตกใจงั้นเหรอ...ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ตราบใดที่นายเป็นของฉันนายก็อย่าคิดว่าจะมีสิทธิ์ได้สมหวังกับไอ้มาร์ค!!!" 

"ไม่...ไม่พี่มาร์คช่วยผมด้วย!!!!" มันเป็นเสียงสุดท้ายที่จูเนียร์พูดขึ้นก่อนที่สติของเขาจะถูกดึงไป น้ำตาของเขาไหลโดยที่คนตรงหน้าไม่ใส่ใจมันสักนิดสิ่งที่เจบีทำมันเป็นเพียงการกระทำที่ป่าเถื่อนเจบีกระทำกับร่างกายของเขารุนแรงเหมือนร่างกายของเขาเป็นแค่ของเล่น......

'พี่มาร์ค....พี่อยู่ไหน...มาช่วยพาผมออกไปจากนรกนี่สักที'










เจบีมองร่างเล็กที่นอนหลับไหลอยู่บนเตียง...

"ขอโทษ...." เจบีค่อยๆเช็ดน้ำตาของจูเนียร์อย่างเบามือเหมือนกลัวจูเนียร์ตื่น 

"พี่มาร์ค...พี่มาร์คอยู่ไหน....ช่วยผมด้วย" มันเป็นเสียงที่เบามากแต่คนฟังกลับสามารถฟังมันได้ชัดทุกคำ

"นายรักมันมากหรือไงเนียร์..." เจบีกำหมัดแน่น และมองร่างเล็กด้วยแววตาที่ไม่เข้าใจ 

'ทำไมไม่ใช่ฉันที่นายรักละเนียร์ ทำไมนายต้องรักมันมากขนาดนั้นด้วย'

"ทำไมต้องเป็นมันด้วยเนียร์..."









จูเนียร์ตื่นขึ้นมาพร้อมกับแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาตรงหน้าต่าง ความรู้สึกเจ็บบริเวณท้องและด้านหลังทำให้เขาไม่สามารถลุกขึ้นมาได้เลย จูเนียร์นอนคดตัวด้วยความทรมานผิวที่ซีดยิ่งซีดเข้าไปใหญ่ 

"ลุกไหวมั้ย..?"

"......."

"กินยาหน่อยหรือป่าว?"

"......."

"ฉันลาเรียนให้นายแล้วนะ"

"......."

"จูเนียร์อย่าเล่นตัวหน่อยได้มั้ย!!!" เจบีบีบข้อมือของจูเนียร์จนเกิดรอยแดง

"ปล่อย!!!"

"หึ พูดได้ด้วยเหรอคืดว่านายเป็นใบ้ตายแล้วซะอีก"

"ตอนนี้ผมก็ไม่ต่างอะไรกับคนตายหรอกครับพี่ว่าไงละ?" จูเนียร์ยิ้มอย่างเลือดเย็น แววตาของเขาดูว่างเปล่า

"....เดี๋ยวฉันไปหาอะไรมาให้กินนายอยากกินอะไรมั้ย"

"ผมมีสิทธิ์เลือกด้วยเหรอครับ? ชีวิตผมพี่บังคับไว้หมดแล้วนี่..."

"......" นี้เขาทำอะไรกับจูเนียร์ไป รอยยิ้มพวกนั้นมันหายไปไหน...ทำไมเขาเห็นแต่ความว่างเปล่าในสายตาคู่นั้น....






จูเนียร์มองภาพตัวเองในกระจกที่ไม่ต่างอะไรกับซากศพเดินได้ รอยแดงๆตามร่างกายสะท้อนให้เห็นว่าร่างกายเขาเป็นของเจบี....เขารู้สึกขยะแขยงร่างกายนี้ ถ้าเขาตายๆไปเขาคงไม่ต้องทนมันสินะ?

จูเนียร์เดินไปที่บริเวณระเบียงความคิดโง่ๆของเขากำลังสั่งให้ทำสิ่งที่สิ้นคิดที่สุด จูเนียร์ค่อยๆก้าวขาออกไปแต่แรงกระชากของใครคนหนึ่งดึงเขาให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด...กลิ่นน้ำหอมแบบนี้....เจบี..งั้นเหรอ?..ทำไมมันถึงอบอุ่น......ขนาดนี้...

"นายจะทำอะไร!!!"

"ก็ตายไง นายจะได้มีความสุขนายอย่างเห็นฉันทรมา..."

"หุบปาก!!!"

"....."

"อย่าทำแบบนี้อีกนะเนียร์....ขอร้อง"

"......" จูเนียร์รับรู้ถึงร่างกายของเจบีที่กำลังสั่น อะไรกัน...เจบีร้องไห้..? บ้าไปแล้วเจบีมีความสุขเวลาเห็นเขาทรมานต่างหากละ เจบีแค่อยากเห็นเขาทรมาน....

"ฉันไม่อยากเสียนายไปอีกคน ได้โปรดอย่าทิ้งฉันเลยนะเนียร์....."

'ตึก ตึก..' เสียงหัวใจของจูเนียร์เต้นแรงขึ้นเมื่อได้ยินเจบีพูดแบบนั้น อะไรกันนี้มันคืออะไร......





"เฮ้!เนียร์นายหายไปไหนมา พี่ตามหานายหลายวันเลยนะ!"

"พี่มาร์ค...."

"เป็นอะไรหรือป่าวหน้าซีดๆนะ?" 

"ป่าวหรอกครับพี่มาร์ค...." 

"งั้นพี่ก็หายห่วงหน่อย..."

"ครับ...."

"เนียร์พี่มีเรื่องจะคุยด้วย" ทำไมทั้งที่พี่มาร์คก็อยู่ตรงหน้าเขาแล้วแท้ๆ แต่ทำไมเขากลับคิดถึงใครอีกคนที่ได้แต่ทำร้ายจิตใจเขา....ทำไมเขาต้องคิดถึงคนที่เอาแต่ทำลายร่างกายและหัวใจของเขา.... ทำไมกัน

"ครับ..พี่มาร์ค.."









'เนียร์เราจะย้ายไปอยู่อเมริกากันนะ'

'ครับ?!!'

'แม่ของนายอยากให้นายไปอยู่ด้วย'

'ทำไม...มันกะทันหันแบบนี้ละครับ?'

'นายไม่ดีใจเหรอที่จะนายอยู่กับแม่ของนาย?'

'ป่าวครับ....'

'ก็ดีแล้วนี่แล้วก็พี่ก็จะไปอยู่ด้วยนะ'

'...ครับแล้วเราจะไปกันเมื่อไหร่ครับพี่มาร์ค?...'

'พรุ่งนี้'

'ครับ...'

'พี่ทำเรื่องลาออกทุกอย่างให้แล้ว นายเตรียมตัวก็พอ'

'ครับ...'


จูเนียร์นึกถึงประโยคสนทนาของเขาและมาร์คที่พูดคุยกันเมื่อวาน ทั้งที่มันคือสิ่งที่เขาเฝ้าฝันหามาตลอด.....แต่ทำไมเขากลับไม่มีความสุขเลย...เขาอยากบอกลาเจบี....เขาอยากบอกคำคำหนึ่งกับเจบี....ก่อนที่มันจะสายเกินไป นี่มันคงเป็นวันสุดท้ายที่จะได้อยู่กับเจบียังไงเขาก็ต้องเสี่ยง

จูเนียร์วิ่งไปที่คอนโดของเจบีเขาหยุดอยู่หน้าประตู...เขาควรจะบอกเจบีดีมั้ย... แต่ถ้าเขาไม่บอกตอนนี้เขาคงไม่มีโอกาสได้บอกเจบีอีกเลย....

"เอาละ ใจกล้าหน่อยเนียร์!!"

จูเนียร์บิดลูกบิดประตู 'เอ๊ะ ไม่ได้ล็อคนี่?' จูเนียร์เปิดประตูเข้าไปในตัวห้องเบาๆ

"เจบีนายคิดอะไรกับเด็กคนนั้นกันแน่"

"นายจะไปคิดถึงคนอื่นทำไมยองแจ? ที่นี้มีแค่เรา 2 คน"

"ถ้าเด็กคนนั้นมาได้ยินคงเสียใจแย่"

"หึ ก็แค่เด็กไม่ได้สำคัญหรอก"

"แน่ใจนะ?แล้วนายไม่รักเด็กคนนั้นเหรอ"

"ไม่....ไม่มีทาง"

น้ำตาที่จูเนียร์กลั้นไว้เริ่มไหลรินลงมาเรื่อยๆ...เขาสำคัญตัวเองผิดไปสินะ เขามันแค่ของเล่นทำไมไม่จะละเนียร์ นายมันไม่สำคัญนายมันไม่ใช่คนที่ถูกรัก นายมันเป็นแค่เด็ก.....โง่เอ้ย....

"บ..บ้าที่สุดเลย"

"!!!!"

"ฉันเกลียดนาย"

"...."

"ฉันขยะแขยงนายที่สุดเจบี!!!!" จูเนียร์ขว้างโหลแก้วที่เขาอุตส่าห์นั่งพับดาวใส่คนใจร้าย ต่อให้เขาพยายามแค่ไหนมันก็เป็นแค่เศษแก้วเศษกระดาษ

เลือดบริเวณหางคิ้วของเจบีไหลออกมา เขาเกลียดเกลียดที่สุดผู้ชายคนนี้

"จำไว้เจบี มันคือน้ำตาสุดท้ายที่ผมจะเสียให้คุณเห็นต่อไปนี้ผมจะยิ้มให้คุณดู!!!!"

"หึ...งั้นเหรอ?"

"ผมเกลียดคุณที่สุด!!!!!"

"งั้นก็ไปซะสิ"

"!!!"

"ออกไปให้พ้นสักที น่าเบื่อว่ะ" 

"....."

"ไปกันเถอะยองแจ" เจบีโอบไหล่ของยองแจไว้ จูเนียร์มองภาพนั้นด้วยแววตาที่แสนเจ็บปวด เขาเลือกที่จะเดินออกมา น้ำตามันเริ่มไหลขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเขาเดินออกมา เจบี....ทำไมนายทำแบบนี้...









"เจบีนายโอเคมั้ย?" ยองแจเอ่ยถามหลังจากที่ทำแผลให้เจบีเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"อืม...โอเค"

"แน่ใจนะ"

"นายไปเถอะยองแจ แจ็กสันรอนายอยู่"

"งั้นฉันไปก่อนนะ.."

เจบีกุมมือตัวเองไว้แน่น น้ำตาของจูเนียร์มีอิทธิพลกับเขามากเหลือเกิน เขามันไม่ใช่ลูกผู้ชาย....เขาไล่คนที่ตัวเองรักไป ทำไมเขาถึงเลวแบบนี้....

แค่แผลที่คิ้ว มันไม่เจ็บเท่าแผลที่ใจหรอก...เขาทำร้ายจูเนียร์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า....แต่มันคงดีที่สุดแล้วเพื่ออนาคตของจูเนียร์...เขาอยากดึงมือรั้งเนียร์ไว้แต่เขาทำได้แค่ปล่อยให้เนียร์เดินออกไป....

เจบีมองไปตรงเศษแก้วที่แตก เขาเดินเข้าไปหยิบดาวที่สีไม่เหมือนดาวดวงอื่น

'เจบี...ฉันรู้ว่ามันอาจสายไปแล้วแต่ฉันอยากจะบอกคำคำหนึ่ง....ฉันรักนาย....'    

เจบีเบิกตากว้างเมื่อเขาคลี่กระดาษรูปดาวออกมาและเห็นข้อความที่จูเนียร์เขียนไว้
อะไรกันเขาทำร้ายจิตใจจูเนียร์มากไปแล้ว...จูเนียร์ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน!!!!



"แฮก...แฮ่ก.." เนียร์นายอยู่ไหนกัน?.....

เจบีกวาดตามองหาคนตัวเล็กตอนนี้นายอยู่ที่ไหน....ได้โปรดอย่าพึ่งไปไหนเลย.....

"เนียร์!!!" 

"!!!!!"

"เอ่อ....ขอโทษครับผมจำคนผิด.." 



"ขอโทษนะครับไม่ทราบว่าเครื่องบินที่บินไปอเมริกาไปหรือยังครับ...!!!"

"เอ่อ ตอนนี้เครื่องขึ้นไปได้ประมาณ 30 นาทีแล้วนะค่ะขอโทษนะค่ะไม่ทราบว่ามีอะไรหรือป่าวค่ะ?"

"ป่าว...ไม่มีไรครับขอบคุณครับ" เขาปล่อยคนที่เขารักทั้งชีวิตไปจากมือ เขาผลักไสคนที่เป็นดวงใจของเขาไปด้วยมือตัวเอง ถ้าเขาสามารถย้อนเวลาได้ เขาจะไม่มีทางเสียจูเนียร์ไป....


"เนียร์....พี่ขอโทษกลับมาได้หรือป่าว..."












5 ปีผ่านไป....

"เนียร์!!!"

"คะ...ครับพี่มาร์คมีอะไรเหรอครับ?"

"นายยังไม่ชินกับที่นี้อีกเหรอ.."

"ป่าวครับ ที่นี้สวยจะตายไป"

"เนียร์...."

"บรรยากาศก็ดีนะครับพี่มาร์ค ผมชอบที่นี้มากเลย!"

"เนียร์...นายเลิกหลอกตัวเองได้แล้ว..."

"หลอกอะไรครับ ผมชอบที่นี้จริงๆนะ"

"เนียร์นายฟังพี่นะ!!!" มาร์คบีบไหล่ของจูเนียร์ไว้เพื่อระงับความกลัวของตัวเอง มาร์คกลัวคนตัวเล็กจะโกรธเขา แต่มันยังดีกว่าที่ต้องทนเห็นคนที่รักเป็นแบบนี้

"......"

"เรื่องเมื่อ 5 ปีที่แล้วพี่เป็นคนบอกเจบีเอง...."

"!!!!!"

"พี่กลัวว่านายจะไม่ยอมมากับพี่ พี่เลยบอกเจบีว่ามันควรปล่อยให้นายมีอนาคตดีๆ..."

"แล้ว.."

"พี่ขอโทษนะเนียร์พี่แค่รักนาย.... พี่กลัวว่านายจะเปลี่ยนไปรักมัน"

"พี่มาร์ค...."

"พี่บอกกับมันว่า นายคงต้องทรมานถ้าอยู่กับเจบี..."

"....." น้ำตาของจูเนียร์ไหลออกมา ....งั้นทุกอย่างที่เจบีทำในวันนั้นมันคือการที่ปล่อยให้เขามีอนาคตใหม่ใช่มั้ย....เจบีไม่อยากให้เขาทรมานใช่มั้ย....เจบีผลักไสเขาเพราะเจบีรักเขาใช่มั้ย...

แล้วเขาทำอะไรไปเขาไม่รอแม้กระทั่งรอฟังคำอธิบายจากเจบี เขา...เขาบ้าไปแล้ว เจบี...ผมรักพี่...ผมขอโทษ 





Mark'story

ผมมองภาพที่จูเนียร์วิ่งออกไปจากบ้าน ผมไม่ต้องเดาก็รู้ว่าจูเนียร์จะไปที่ไหน
5 ปีที่แล้วมันเป็นเพราะการวางแผนของผม ถ้าผมไม่วางแผนตอนนี้จูเนียร์คงมีความสุข คงไม่ต้องเสียใจอยู่แบบนี้...

มันเป็นเพราะความรักโง่ๆของผม ที่อยากรั้งจูเนียร์ไว้....

"หึ..." 

น่าสมเพชตัวเองสิ้นดีที่ทำได้แค่เป็นหมาลอบกัด ผมกลัวเสียจูเนียร์ไป ผมมันเลว ผมอยากครอบครองจูเนียร์ไว้คนเดียว....

แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว...ว่าความรักที่แท้จริงอาจไม่ใช่การครอบครองแต่เป็นการที่ได้เห็นคนที่เรารักมีความสุข....แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว

"โชคดีนะ จูเนียร์....."


End Mark'story








"เจบี!!!"

"จูเนียร์...?!"

จูเนียร์วิ่งเข้าไปโอบกอดร่างกายที่เขาคิดถึงมานานแสนนาน กลิ่นน้ำหอมที่แสนคุ้นเคย ไออุ่นจากกอดที่คิดถึงมานานแสนนาน

"นายกลับมาที่นี้ทำไม...."

"หยุดเล่นละครสักที!!"

"!!!!" จูเนียร์ทุบหน้าอกของเจบีหลายครั้งจนคนตัวสูงรวบมือไว้

"ผมรู้ทุกอย่างเมื่อ 5 ปีก่อนหมดแล้ว..."

"ว่าไงนะ!!?"

"ทำไมต้องโกหกผมด้วย"

"ฉัน...."

"ไม่รู้หรือไงว่าผมรักพี่!!!" จูเนียร์ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย

"ร้องไห้ทำไม..." 

"ผมแค่คิดถึง....คิดถึงพี่..." 

"เนียร์...."

"พี่...รัก...ผมบ้างหรือป่าว...." เจบีจูบซับน้ำตาของจูเนียร์อย่างนุ่มนวล

"พี่ขอโทษสำหรับทุกอย่างนะเนียร์ "

"...."

"พี่ไม่เคยคิดจะรักนายเลยสักครั้ง..."

จูเนียร์เหมือนหายใจไม่ออก อากาสเหมือนถูกแย่งไปดื้อๆ .....งั้นที่เขากลับมาที่นี้เขากลับมาเพื่อใคร เขากลับมาเพื่อะไร.....


"แต่พี่รักนายโดยไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ...รักมาก..." เจบีจูบที่ปากของจูเนียร์อย่างแผ่วเบา จูบที่แสนหวานและเนินนาน แทนความคิดถึงที่เขา 2 คนมีให้กัน

"นายรู้มั้ย ตอนที่ไม่มีนายพี่แทบไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ไปทำไม...."

"ผมก็เหมือนกันผมก็รักพี่..." 

ต่อจากนี้ไปอดีตที่แสนเจ็บปวด อดีตที่แสนเศร้า ทั้งความทรมาน ความเสียใจทุกอย่างจะหายไปที่นี้จะเหลือเพียงความสุข ความรักที่เรามีให้แก่กันและกัน วันเวลาต่อจากนี้ไปเราจะมีเพียงกันและกันจะมีเพียงแค่รอยยิ้ม โอบกอดที่อบอุ่น และรอยจูบที่แสนหวาน......

 

ความรักไม่ใช่การเสียสละ
แต่ทำไมต้องปล่อยมือให้คนที่รักไปทางที่ดีกว่าละ
ทำไมถึงไม่ก้าวไปในทางที่ดีกว่าด้วยกัน...
ความรักไม่ใช่การครอบครอง
แต่ความรักคือการที่แค่ได้เห็นคนที่เรารักมีความสุขแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว......









 

ฝากติดตามฟิคเต็มด้วยนะ
ใครอยากได้ NC บอก
เดวไรท์เอาไปแปะที่อื่นให้!!!
อยากอ่านฟิคยาวที่ซึ้งกว่าเดิม
กดตรงนี้เลย!!!!

Bad memory ความทรงจำ

ฝากหน่อยนะ ติดตามกันได้!!!
 

 

  
◊ SQWEEZ